Historia szkoły

               

 

Koniec XVI i początek XVII wieku w Polsce to czasy rozwoju szkolnictwa parafialnego. Z zachowanych dokumentów wynika, że w rejonie jasielskim utworzono około 30 szkółek, w tym i w Trzcinicy. Pierwsze wzmianki o szkole w Trzcinicy pochodzą z 1595 roku, kiedy z polecenia biskupa krakowskiego Jerzego Radziwiłła, archidiakon Krzysztof Kazimierski przeprowadzał wizytację parafii. Obowiązki nauczycielskie pełnili przeważnie księża, stąd fundamentem programu parafialnych szkół był katechizm i śpiew kościelny. Uczono też podstaw łaciny, czytania i pisania.

    Brakuje informacji o losach szkoły w końcu XVII i XVIII wieku. Dopiero ksiądz Władysław Sarna w „Opisie powiatu jasielskiego” informuje, że w Trzcinicy w 1837 roku istniała szkoła. Z kroniki dowiadujemy się, że po 1870 roku funkcjonowała na organistówce szkółka parafialna. Nauczał w niej organista Henryk Filipiński. Proboszczem był wówczas ks. Mateusz Kosiba - jemu to prawdopodobnie przypisać należy organizację szkoły.

    W 1880 roku z fundacji hrabiego Feliksa Szczęsnego Włodka - właściciela tutejszych dóbr - rozpoczęto budowę szkoły. Ukończyła ją w 1881 roku Jadwiga Włodkowa. Był to parterowy budynek pokryty gontem z jedną salą (obecnie sala gimnastyczna), mieszkaniem dla nauczyciela i spiżarnią.

W 1893 roku dobudowano piętro z dwoma salami (dziś sala komputerowa i klasa edukacji wczesnoszkolnej) oraz pokojem dla drugiego nauczyciela. Tym razem darczyńcą był właściciel browaru Jan Klominek - przewodniczący Rady Szkolnej Miejscowej.

Kierownikami szkoły kolejno są:

• Marcin Pasterczyk,
• pan Kurowski,
• Karol Strzelecki,
• Józef Wajda - od 1903 aż do 1924 roku.

W tym czasie mieszkańcom Trzcinicy dawała się we znaki przysłowiowa już „galicyjska bieda”. Tylko niektóre dzieci w miarę regularnie uczęszczały do szkoły. Pozostałe, bez butów, porządniejszych ubrań, ciężko pracujące w gospodarstwach, nie miały na to czasu. Mogły chodzić zimą, ale któż by wytrzymał w klasie, w której wszechobecny mróz nie pozwalał nawet utrzymać przyborów w zesztywniałej ręce, a różnego rodzaju epidemie (szkarlatyna, grypa, tyfus plamisty) dziesiątkowały niedożywionych uczniów.
13 czerwca 1909 roku szkoła otrzymała sztandar, którego ofiarodawcą był Stanisław Włodek - właściciel trzcinickich dóbr.

20 października 1910 roku za sprawą tego samego fundatora, poświęcono figurę patrona szkoły - św. Jana Kantego.

     I wojna światowa przyniosła szkole wiele zniszczeń. Po przełamaniu frontu rosyjskiego sytuacja we wsi ustabilizowała się na tyle, że przystąpiono do jej remontu.We wrześniu 1924 roku wszyscy mieszkańcy Trzcinicy z żalem pożegnali, odchodzącego po 44-letniej „służbie szkole”, Józefa Wajdę. Jak w latach wcześniejszych, tak i teraz całe kulturalne życie wsi skupiało się w szkole. Organizowano uroczystości związane ze świętami kościelnymi i narodowymi, rekreacyjne majówki, a na zakończenie roku szkolnego mieszkańcy Trzcinicy mogli oglądać uczniowski pokaz umiejętności nabytych w trakcie nauki. Następcą Józefa Wajdy przez 2 lata była Helena Stasiowska. W 1926 roku kierownikiem szkoły mianowano Władysława Małopolskiego, według którego szkoła wymagała natychmiastowego remontu.

 We wrześniu 1927 roku 247 uczniów rozpoczyna naukę, pracuje z nimi pięciu nauczycieli. Jednakże epidemia szkarlatyny szalejąca na początku roku szkolnego dziesiątkuje uczących się. W 1929 roku Władysław Małopolski zostaje zawieszony, a obowiązki kierownika szkoły przejmuje nauczycielka matematyki Stefania Twarożanka.

2 października 1931 roku powraca na stanowisko kierownicze Władysław Małopolski, rok później zostaje przeniesiony w stan spoczynku, jego obowiązki ponownie przejmuje Stefania Twarożanka.

W roku 1932 do szkoły uczęszcza 378 uczniów. Z liczby 67 zapisanych na rocznik pierwszej klasy nie przyjęto 37 z powodu braku pomieszczeń i dużej ilości dzieci. Z roku na rok zwiększa się liczba uczniów uczestniczących w zajęciach szkolnych. Bywały lata, że w szkole uczyło się prawie 500 dzieci. 

Do 1940 roku szkołę prowadzi Stefania Spólnikowa (nazwisko panieńskie Twarożanka),po niej do 1 grudnia 1946 roku – Wilhelm Zaufal.

8 września 1939 roku do szkoły wkroczyły wojska hitlerowskie, po ich odejściu w listopadzie zezwolono na kontynuację nauczania.Przez cały okres okupacji klasy świecą pustkami, powód zawsze ten sam: brak odzieży, obuwia, silne mrozy, praca na roli, starsi pracują w warsztatach niemieckich lub na przymusowych „robotach”.

       Rok szkolny 1944/45 okazał się najkrótszym, trwał zaledwie 6 miesięcy. Naukę wznowiono 7 lutego, przedmioty dotąd zakazane- historia, geografia- powróciły do programów szkolnych. Powojenny rok szkolny 1945/46 w wyremontowanej i rozbudowanej szkole, rozpoczęło 490 uczniów. Po odejściu Wilhelma Zaufala kierownictwo obejmuje Maria Rymarz, a po niej w roku szkolnym 1947/48 Józef Słowakiewicz.W 1952 roku kierownikiem szkoły zostaje mianowany Piotr Madej. Funkcję tę pełni aż do swojej przedwczesnej śmierci w lutym 1971 roku. Kierownicze obowiązki po nim przejmuje Marek Oleszczuk.Po wakacjach 1960 roku zaprzestano w szkołach nauczania religii, odtąd lekcje katechezy odbywały się w wynajętym domu.
       Początek lat 60 to reforma szkolnictwa podstawowego, w roku szkolnym 1962/1963 rozpoczęto I etap szkoły 8-letniej. Nauczanie w klasach I-IV oparte zostało na nowych programach i podręcznikach.

         1 września 1984 roku Urszula Oleszczuk zostaje nowym dyrektorem szkoły. W 1991 roku swoje obowiązki przekazuje kolejnej dyrektorce - Marii Pawluś. Od tego roku w szkole obowiązuje nowa skala ocen - od 1 do 6, zmienia się również ocena z zachowania.

       20 października 1995 roku szkoła przeżywa wielką uroczystość - przywrócenie imienia. Nadane jej w 1910 roku, później zabrane, imię św. Jana Kantego znów znalazło się na tablicy informacyjnej i pieczątkach szkoły. Odrestaurowana figura Patrona stanęła przy głównym wejściu do budynku szkolnego.

Rodzice uczniów ufundowali sztandar. Na jednej z jego stron czytamy:

„Rozjaśnij głębię dusz naszych i w życia światłość nas prowadź”.

       Rok szkolny 1999/2000 to w oświacie rok wielkiej reformy, szkołę podstawową opuściły dwa roczniki absolwentów: ósmoklasiści i szóstoklasiści. Ci młodsi zostali uczniami 3-letniego obowiązkowego gimnazjum. Dyrektorem gimnazjum mianowano Ewę Skubę - nauczycielkę historii.

Dyrektorem 6-letniej szkoły podstawowej zostaje Maria Teresa Pawluś.

Od 1 września 2000 roku do 2005 roku dyrektorem szkoły podstawowej jest Alicja Gorczyca, zastępcą Ewa Stopa.  

       16 grudnia 2000 roku w obecności wielu znamienitych gości wmurowano „kamień węgielny” pod rozbudowę szkoły.

16 października 2004 roku dokonano uroczystego otwarcia nowego budynku szkolnego wraz z pełnowymiarową salą gimnastyczną. Nowocześnie wyposażone klasy zajęli gimnazjaliści. Przedszkolaki zaś mają tu swoje przestronne i dostosowane do potrzeb najmłodszych pomieszczenia. Od tegoż roku szkoła podstawowa i gimnazjum tworzy Zespół Szkół w Trzcinicy. Obowiązki dyrektora nadal pełni Ewa Skuba, a Ewa Stopa jest wicedyrektorem.

Od 2010 roku Dyrektorem Zespołu Szkół w Trzcinicy zostaje Dorota Biel, a zastępcą Ewa Skuba.

       W wyniku reformy ustroju szkolnego zapoczątkowanego 1 września 2017 roku gimnazja ulegają stopniowej likwidacji. Pojawia się VII klasa i pierwsi uczniowie uczący się według nowej podstawy programowej oraz nowych podręczników w ośmioklasowej szkole podstawowej.

       Rok szkolny 2018/2019 jest ostatnim rokiem funkcjonowania gimnazjum. Zespół Szkół w Trzcinicy z mocy prawa stał się 8-letnią szkołą podstawową.

Od 1 września 2019 roku pełniącą obowiązki dyrektora szkoły zostaje Renata Lechowska.